Er was een lawaai en gebulder van plezier aan de tafel achter mij aan de gang. Het was de jeugd. ‘Dat hoort zo!’ zeiden ze vol bravoure. Hen tot stilte proberen te manen was als blazen tegen de wind in, een onvermijdelijk kielhalen.
Wat een drukte deze avond, vaste gezichten begroeten elkaar hartelijk en de families waren goed vertegenwoordigd waardoor vijf tafels gezellig gevuld waren. Spreekstalmeester Geert was geen microfoon nodig om een ieder van harte welkom te heten en zodoende vingen wij wederom stipt na half acht aan. ‘Vroeger’ was dit stipt ook echt stipt. Kwam je een minuut na half acht binnen, dan had je pech. Tegenwoordig is er een uitlooptijd van drie sigaretten. Of dat een gebrek aan discipline is van de nieuwe leiding of juist hun gemoedelijke inborst is, is om het even. Iedereen is welkom.
Ik moet u bekennen, als verslaggever op deze avonden word ik regelmatig bedreigd. ‘Dat komt niet in het verslag jongeman, anders vertrek je hier met een pak van pek en veren!’ Of zoals ik u eerder heb beschreven word ik genadeloos (met een lieve glimlach) te grazen genomen. Één man/vrouw spande echter de kroon in zijn/haar pogingen om aan m’n aandacht te ontsnappen: dhr. of mevr. X noem ik hem/haar voor het anonieme gemak. X benoemde seizoenen lang dat hij z’n naam niet in het verslag hoefde te zien, want z’n bescheidenheid gaf liever alle aandacht aan de medemens. Als mens genoot hij stilletjes van al het plezier om hem heen en behoefde hij niet het middelpunt van de aandacht te zijn. Trouw las hij m’n verslagen over Ab die weer een of andere capriool uithaalde of Hans die een goeie grap erin gooide.
X begon echter avond aan avond meer grapjes te maken om door mij gezien te worden en uiteindelijk na een avond als deze kon ik niet meer om hem heen. Alleen de bosjes weten de volledige geschiedenis van zijn fietstochtje nog, gepaard met de legendarische woorden: ‘Gelukkig is Alfons hier niet bij.’ Een ieder zal moeten gissen naar de identiteit van deze anonieme kaarter, want ik Ben me volledig bewust van de gevolgen.
Blijkbaar was dit de avond waar ik al jaren op zat te wachten en waarin puzzelstukken op hun plek vielen. De strategie van roem geven&krijgen was bij Sjakie en mij volledig in balans dankzij Ab en Sander. We behaalden zo’n 2000 punten in één potje en als ik het niet gezien had, had ik het niet geloofd. Maar of ik hier blij mee was, was een tweede. Want ongewild stak m’n hoofd zich boven het maïsveld uit. Om mij heen werden onze namen gefluisterd: ‘Zij hebben 2000 punten behaald!’ Een voor mij ongekend aantal en ik wist niet hoe ik mij moest gedragen. Zweet brak mij aan alle kanten uit en ik wilde dat ik niet zo’n dikke trui had aangedaan. Wie had hier ervaring mee en kon mij begeleiden langs de druk? Jan B. was er niet, Arie P. of Peter van G. ontbraken ook. Mannen van status in deze wereld. Ik had het lef niet om Sjoerd om advies te vragen of om op Ab af te stappen.
Gelukkig zorgde de verloting voor een heerlijk intermezzo en de families werden door de winter geholpen. Ruben, dat moet gezegd, had z’n bijdragen eerlijk verdiend! Ook Sjakie z’n eerlijkheid over z’n teveel ontvangen lootje stond hem te prijzen! Ab keek beteuterd want hij was z’n portemonnee vergeten, maar won toch een prijs met mijn lootjes. Daarna keerden de rokers terug en na ronden drie en vier was het spel gespeeld. Het einde was daar, maar niet voor de prijzen werden verdeeld. Met een ongelooflijk geluk (want het is ook een geluksspel), had ik de druk redelijk weerstaan en mocht tweede eindigen. De triomf voor de eerste plek was voor Sjakie met een ongekende 6100 nog iets aan punten. En dat dit allemaal niet uitmaakt maar toch een beetje, kenmerkt zo’n klaverjasavond en tevreden stortte een ieder zich in vermakelijke gesprekken of besteeg z’n stalen ros om de nachtelijke kou te trotseren.
9 december is de volgende en op 13 januari 2023 zal het koppel klaverjassen plaatsvinden!
