Hallo, daar zijn we weer! Het seizoen is officieel vier wedstrijden oud, en wij hebben er drie achter de rug. Twee werden gelijk gespeeld, één werd afgelast omdat Een te weinig man had, en afgelopen zaterdag speelden wij tegen LTC. Deze tegenstander wist dat de bal rond was en dat je één meer moest scoren dan je tegenstander. Tegen FC Assen hadden zij deze les ietwat overdreven uitgevoerd door met 12-2 te winnen, waar wij slechts een gelijkspel uit het vuur sleepten. De verwachtingen waren geschapen aan beide kanten.
Dus ik zit rustig op het toilet voor de wedstrijd, hoor ik Ebbie zeggen: ‘Jaa er moeten foto’s geschoten worden voor bij’t verslag, Pot is er immers weer bij.’ Oh ja, dacht ik, ik schreef verslagen. Ga ik daarmee door, ik heb de prijs immers al binnen. Ondertussen moest ik druk zetten, anders kwam ik misschien te laat op’t veld. Als ik ergens een hekel aan heb, is het mij haasten, en druk zetten op de wc. Toch haastte ik mij drukkend, en stond op tijd op’t veld. Toen de scheids een half uur te laat op kwam dagen, mocht ik hem direct al niet. Ik had alle tijd van de wereld kunnen nemen. Zonde.
Voor de volledigheid – er zijn amper wijzigingen in onze gelederen, behalve linksvoor/back JvhRe, vlaggert/rechtsback JHabi, laatste man&coach JWKe hebben ons team versterkt. Jan Willem was altijd al aanwezig, maar nu ook weer binnen de lijnen en dat is mooi om te aanschouwen. Habing is van graniet en een pure aanwinst. Joost is fantastisch. In zijn rol als back bloeide hij in de tweede helft op. Zijn wreeftrap bezorgt je een stijve plasser. Verder ga ik niet met die grap.
De eerste helft was nog maar kort onderweg of Edwin (die gelukkig mee kon doen) wist met een steekpass blindelings waar ik liep, ik sneed de tegenstandert af de zestien in, en binnenkant voet bij de beentjes van de keeper langs. Voorsprong! Het zou een tien minuten duren alvorens LTC langszij kwam. Vlak voor rust kwamen zij zelfs op een 2-1 voorsprong. Na rust kwamen wij weer sterk uit de blokken en ditmaal was het Marijn die ons op gelijke hoogte bracht met een verwoestende pegel. Hij reageerde attent op een ingestudeerde vrije bal. Hij schoot het leer van de bal af en een nieuwe bal was nodig. Lang konden we niet genieten van ons succes, de bal lag alweer in ons netje. Ze straften onze persoonlijke foutjes duur af. Ook ditmaal kwamen we echter weer langszij door Eddepetetje, zijn diepgang is fenomenaal. Zoals hij mij begreep, begreep ik hem. Hij kopte de voorzet feilloos in, keeper kansloos, Gullit was er niks bij. Hoera hoera hoera tegen een potentiële kampioen ben je blij met elke goal. We vierden het met sprongetjes. De meegereisde supporters in de vorm van twee schone dames en Sjakie (helaas geblesseerd) glimlachten met ons mee. Koskamp sloot ook verdienstelijk aan en ik wil niemand tekort doen – iedereen speelde sterk. U raad het echter al, de bal belandde weer in ons netje. LTC nam de leiding weer met vier tegen drie. Een zaalvoetdoelpunt toverden wij uit onze hoed. Edwin sneed rand zestien, wist m’n passje te verlengen op de Beer die op rechtsvoor stond, en het overzicht behield, breed passte op mij en voor’t intikken had ik em. Dus dat deed ik. Joehei joehei wat mooi vier vier gelijk. Fluit maar af scheids, tiz genoeg geweest voor vandaag. ‘Nog 12 minuten,’ zei hij. ‘Potverdikkie, weet je het zeker?’ Dat wist hij en u voelt de bui al hangen – LTC scoorde eentje meer dan zijn tegenstander. Eindstand 5 tegen 4. Enigszins onverdiend, maar de bal blijft rond, en we schudden onze sportieve tegenstander de hand. Gefeliciteerd, doeg!
