Het was fantastisch, de laatste wedstrijd van het seizoen was aangebroken. We mochten de wei na vandaag achter ons laten en onze lauweren rusten. Er waren bij die het verdient hadden, er waren bij die het nog meer verdienden. Maar je krijgt niet altijd wat je verdient en daarmee vat ik de wedstrijd van vandaag goed samen. Wij kregen niet de drie punten die we op basis van de eerste helft verdiend hadden. Muntendam kreeg wel de drie punten die zij op basis van de tweede helft verdienden. Ze kwamen zonder wissels opdagen, en wonnen met 3-2 van ons. Dat deden ze netjes.

De eerste helft was echter van ons. Met de drie punten sfeer van afgelopen woensdag tegen HHC in onze gemoederen, betraden we het veld. Vandaag was de laatste wedstrijd van dé Scheids: Albert Gerding. Albert, opdat we niet vergeten, bedankt voor alle jaren!! De eer was geheel onzer zijds. Een man met een groen geel hart, een liefde voor de club uitgedrukt in vele dienstjaren. Het verdient een eervolle vermelding en geen afscheid via de achterdeur van veld 4 op een zaterdagmiddag in mei. Laten we onze mensen eren tot in de eeuwigheid, amen. Albert Gerding dames en heren! Een applaus, oorkonde, familiedagspeech van zijn boezemvriend dhr. M. Daat waardig.

Dan nu het Driede. Als verslaggevert voor het bladje probeer je de wedstrijd tot leven te blazen in woorden. De wind door onze haren. De kou en stijfheid in een warming up op een regenachtige winterdag. De frustratie over de onterechte dwalingen, de beleving in een ieder van ons, de glimlach op het gezicht van een teamgenoot, de strijd die we voor elkaar aan het daglicht stellen, het plezier wat we door elkander beleven in en buiten de krijtlijnen. Voetbal is meer dan een bal en 22 spelers. Voetbal is een uitlating. De plek waar je jezelf kunt zijn, en er niets anders van je wordt verwacht. Je hoeft niets, en als je wel wat doet is dat ook goed. Je vindt elkaar op z’n kwetsbaarst aan de bar bij een leeg glas. Je viert hoogtepunten en dalen. Een ventie als Niek wordt voor de wedstrijd door klein grut aangesproken als ‘Appeltaart’ omdat zijn moeder deze ooit voor hem bakte toen hij een goal scoorde, en sinds dit seizoen prijkt de naam ‘Appeltaart’ achter op zijn Driede polo. Vandaag scoorde hij wederom, en even dacht zijn moeder terug aan die eerste appeltaart.
Frans voetbalde dit seizoen wedstrijden die op één hand te tellen waren geweest. Maar deze laatste wedstrijd speelde hij 90 minuten lang, en het zweet gutste hem van de kop. Hij scoorde ook, in de kruizing, en het was memorabel! Edwin viel in, en viel uit door een blessure. Het stond hem te prijzen dat hij in eerste instantie al mee deed, terwijl hij de woensdag kreupel lopend van het veld af was gekomen.

En zo kan ik van iedere speler persoonlijke te prijzen eigenschappen benoemen. Mennen voetbalde de beste partij van het seizoen, en baalde dat hij gewisseld werd. Michel is het gehele seizoen een constante vaste waarde die nooit verzaakte. Wesley groeide dit seizoen uit tot volwaardig aanvoerder. Sander en Jan Willem wil ik bedanken voor de leidinggevende taken die zij op zich hebben genomen! De feestcommissie mannen wil ik de hemel in prijzen. En altijd blijven er namen onbenoemd, omdat er woorden tekort schieten om iedereen te bejubelen.
Driede bedankt voor een seizoen waarin het kampioenschap werd behaald in het delen van de glimlach, en soms een traan.

Xjedoegknuffelzoen zoals Sjakie zou zeggen.

EN

Het Driede vs Hhc – afgevinkt

In één week drie wedstrijden voetballen, wat zouden we een conditie kweken als die derde helft niet meedeed!

Zaterdag 16 mei dus aan de doppen gekregen in Winschoten en deze woensdagavond 20 mei wachtte HHC op ons in een thuisderby. Van tevoren werden er complottheorieën bedacht over hoeveel illegale spelers zij zouden lenen, de groepsapp stond er bol van, maar de tegengeluiden melden: van eigen kracht uit gaan! Ja ja, wat een dooddoener. Klagen is namelijk zo mooi.
Nog nooit was er op een trainingsavond zo’n grote opkomst bij’t Driede, er was zelfs meegereisd publiek! HHC was een gemoedelijke ploeg, heel eerlijk, zonder illegale huurlingen, en met de nodige angst in de benen. Het was fijn keuvelen in’t veld met ze. We hadden er net zo goed een gezamenlijke bbq met 3e helft aan vast kunnen plakken.

Ook vanavond waren er afwezigen, en we misten ze. De aanwezigen schreeuwden de volgende dag om een wedstrijdverslag, want…tromgeroffel en joelende dames… we hadden weer eens gewonnen!! Er was deze wedstrijd een duidelijk verschil in strijd met de wedstrijd in Winschoten te zien. De achterhoede was weer een onneembare vesting dankzij Ebbie op’t doel, Wesley als laatste man, Ed als voorstopper (verdedigende middenvelder, anticiperend op de 4-4-2 ruit van HHC, info uit betrouwbare bron), Michel en Anne op de backs. Het middenveld met Marijn (en z’n steun en toeverlaat aan de zijlijn Alinde) & Koskamp (de houthakker bokaal is voor hem) op de half posities, ondergetekende op mid mid. En als kers op de taart de voorhoede met Sjakie, Niek en de Beer (z’n laatste wedstrijd vh seizoen). De gehele eerste helft verliep in grote spanning. Wij creëerden vele kansen en Ebbie had het relatief rustig. Gedurende de wedstrijd werd er meer van hem gevraagd, en hij antwoordde met gelijkwaardig repliek. Oftewel hij was in topvorm, dat mag ook wel eens gezegd. Maar ondertussen was het nog steeds gelijkspel, en het was bijna rust. We kregen een vrije bal van de waai… eh de uitstekend leidende scheidsrechter. Ed en ik keken elkaar aan, en dat was genoeg. Met z’n laatste krachten sprintte hij op de gesneden vrije bal richting de elf, en tikte hem atletisch uit de lucht langs Guido de oud Fit Boyskeepert. Rust! Voorsprong. ‘ Hoe gaat’t jongens? Sjakie?’ vroeg JW in de rust. ‘We doen ons ding, das genoeg.’
Zo was’t. Wissels: Dennis in de spits, Rick op de back. Op de back Rick! Later in de tweede helft werd André gewisseld voor ? En Beer ging er later ook uit zodat Niek terug kwam.
De tweede helft verliep eigenlijk op precies dezelfde voet, het was zomeravondvoetbal om relaxt naar te kijken. Geen frustraties, slechts het meegereisde publiek vermaken. De spanning hing nog in de lucht, want een één nul voorsprong zou niet genoeg zijn tegen het oprukkende HHC. Iedereen wist dat en het publiek hield dus rekening met een volgend doelpunt. Vanaf de aftrap sprintte Dennis in de diepte en ontving de bal rond de zestien. Deze aanval strandde nog in schoonheid, maar een latere aanval met Sjakie niet!! Sjakie stond er klaar voor, keek me aan, en ik begreep em. Met trappelend ongeduld hield hij zich randje buitenspel op in de diepte. Buitenkantje rechts gaf ik em en daar ging die. Een schijn actie naar links, en stiekem binnendoor gaan. Twee man was ie te snel af, op de rand zestien sneed hij naar binnen, schieten en scoren. Het publiek knikte tevreden, HHC had het verwacht. We zaten comfortabel, we lieten de bal gaan, de tijd verstreek, de derde helft was in aantocht. Het achterover leunen was begonnen en dus kreeg Ebbie het drukker. Zo druk zelfs dat hij ons op de been hield. Op een gegeven moment werd het te gek en scoorde HHC z’n eretreffer. Het was ze gegund. Bij die score bleef het en Alinde zei dat ze trots was op haar grote kleine man. Een mooier einde kan ik er niet aan breien.