Zaterdag 8 november hebben de lieden van het driede elftal aan mogen treden tegen Veendam 1894. Voorafgaand aan de wedstrijd hebben we stilgestaan bij het plotselinge overlijden van de moeder van onze keeper Jeroen Ebbinge. Zij overleed donderdag veel te jong op 57-jarige leeftijd en middels een eervolle minuut stilte hebben wij geprobeerd ons medeleven te betuigen met Jeroen en zijn naaste familie en vrienden. Jeroen, ontzettend veel sterkte toegewenst namens iedereen van de derde selectie, onze gedachten zijn bij jouw en je naaste familie.
Over de eerste helft die gadegeslagen werd door liefst 6 wisselspelers en 29 man publiek kunnen we kort zijn: we zijn vergeten te voetballen, we kwamen niet in ons spel, het ontbrak ons aan stootkracht in de eerste helft, als je niet schiet kun je niet scoren, het blijft 11 tegen 11 en de bal hoeft maar verkeerd te vallen en je krijgt ineens een hele andere wedstrijd. We hebben niet of nauwelijks geschoten de eerste helft, waardoor we zelf niet scoorden. Het balletje viel gelukkig niet verkeerd. Ruststand 0-0.
De tweede helft was eigenlijk al van het zelfde hotseknotsbegoniavoetbalgehalte als de eerste. De bal was nog steeds rond, al leek hij bij sommige wel vierkant getuige de vele misplaatste passes van spelers van het driede. We konden nog steeds niet echt de tegenstander onze wil opleggen. Het blijft natuurlijk 11 tegen 11 en de bal hoeft maar verkeerd te vallen en het kan ineens een hele andere wedstrijd worden. Dat was nou juist wat er gebeurde toen Marijn zijn tegenstander even over het hoofd zag, dit is natuurlijk figuurlijk bedoeld, waardoor de speler van Veendam een vrije doortocht naar doelman Frans kreeg. Gelukkig was Frans al even scherp als altijd en kon hij met een fantastische reflex de bal uit het doel ranselen. Zo kon het nog steeds alle kanten op gaan.
Als je niet schiet kun je niet scoren, sprak de bondscoach van Catalonië eens. Nu hadden we na zo’n 65 minuten de keeper veel te weinig getest, waardoor de brilstand nog steeds op het scorebord stond. Dat moest maar eens anders. Na crosspass van Memmen legde Sjakie de bal uitstekend klaar voor de mee opgekomen Edwin. Zonder blikken of blozen schoot hij de bal keurig netjes in het doel; 1-0. De euforie was groot, de blijdschap enorm en de opluchting van de gezichten af te scheppen. De wedstrijd kabbelde daarna weer rustig voort.
Lucas kwam er tien minuten voor tijd in voor de moegestreden topleider Stegehuis. Vervolgens hanteerden wij onze, in de training tot perfectie geoefende, FIFA-tactiek ‘parkeer de bus’. Natuurlijk deden wij dit om de tegenstander zand in de ogen te strooien of beter gezegd; om de tegenstander op het verkeerde been te zetten. Bij de eerste de beste aanval bediende Sjakie van de Kippengaas-Waardenburg met een flijmscherpe steekpass Berjon die de bal keurig in doel deponeerde; 2-0. Niet lang daarna floot de uitstekend leidende heer Schutten af, en kwam dit heroïsche voetbalgevecht tot zijn einde.
Tot zover dit clichématige verhaal…. De punten zitten weer in de tas, het driede blijft koploper en de concurrent verspeelde ook nog eens punten. Hoera! De derde helft was weer vanouds; Niek scoorde zijn balletje, Edwin en Ronald trachten nog steeds iemand te verwonden door het wegschieten van het lipje van hun blikkie en Maarten en Rick keken als vanouds naar obscene 18+ beelden. What else is new… Het was kortom weer een zinvolle besteding van de zaterdagmiddag.
Het volgende verslag zal gelukkig weer geschreven worden door onze kermisvoetballer dit al net zo schrijft als hij voetbalt; frivool, joviaal en soms beangstigend goed…. Hij was er vandaag helaas niet bij, net als André die voor de zesde week op rij bij de IKEA zat. Het verhaal verschijnt over twee weken, want volgende week mogen de voetballers van het driede spelletjes doen in de kantine bij Jan Stevens, aanvang 14.00…….
Aju paraplu!
