Voor de wedstrijd – In de catacomben liep ik Roy Wolters tegen het lijf. ‘AAamoi!’ riep die mij toe. ‘Mooi!’ begroette ik hem. ‘En? Hoe heb je’t gedaan?’ ’10-4 gewonnen,’ sprak hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Een best kereltie is’t! Een aardje naar zien vaatje. We stonden even te praten, en een teamgenootje van hem maakte een opmerking over de verdediging. Roy waarschuwde hem met een blik. Geen slecht woord over dé verdedigers! Ze moesten gaan, hij had een nabespreking. Doeg.
‘We gaan uit van eigen kracht, het kan me niet schelen dat WVV vorige week met 5-1 van Veendam won,’ sprak Jan Willem in de wedstrijdbespreking. Hij sprak vol kalmte.
Tijdens de wedstrijd – De wedstrijd begon, wij waren Mohammed Ali in gevecht met Joe Frazier. We bestookten hen met plaagstootjes en fabuleus voetenwerk. We dreven als een vlinder over de wei, maar staken als een wesp. We dwongen veel kansen af, maar niemand scoorde. Niek in de spits, Maarten op rechtsvoor, en Sjakie op links. We begrepen elkaars laatste pass niet. Na de drinkpauze halverwege de eerste helft had ik daar genoeg van, en besloot het alleen te proberen met een rush waar ik moe van werd. In de zestien aangekomen, kapte ik de tegenstander uit, zag de keeper in m’n ooghoek in de korte hoek, en schoot hem binnenkantje in de verre. 1-0. De tegenstander had aardige voetballers, maar liet zich de kaas van het brood eten. Sjakie was er inmiddels ook klaar mee, zwengelde, legde hem voor z’n linker, en vuurde vanaf twintig meters. Een lekkere diagonale streep hoog in de hoek. Hupsakee 2-0. De teugels vierden, en Michel testte per ongeluk Jeroen onze keeper. Michel scoorde een wereldgoal door een dieptepass van de tegenstander in één keer op de pantoffel te nemen. Donders, zo over Jeroen heen. 2-1. Zo één maakt hij nooit weer. Voor rust kreeg Maarten nog een goede kans, hij liep zich goed vrij, ontving de steekbal, maar de keeper stond te dichtbij om te passeren. Rust.
Edwin sloot, als winnende coach van het dameselftal, na hun wedstrijd aan. Sjakie mocht rusten. André werd verwelkomd als vlagger (goed gedaan André!). Frans en Bert keken vriendelijk toe vanaf de zijlijn. Wesley was afwezig. Berjon werkte. Sander begon als linkshalf. Jurjen als rechtshalf. Dennis als back. Sebas en Ruben als centraal duo. Marijn als rechtshalf (ja we hadden twee rechtshalven). Wilmer geblesseerd. Rick voerde ons binnen de krijtlijnen aan. S. vd Woud was als hoer van het elftal zowel rechtsvoor als spits. Wacht even, wat gebeurde daar? Dennis rukte op als rechtshalf (ehm drie rechtshalven), en kreeg de bal op de zestien. Hij deed alles voortreffelijk, behalve scoren. Zijn schot verdween in vergetelheid. Marijn schoot ook almachtig. Hij wist hem zelfs over het vangnet te krijgen. We zetten druk op WVV, dit was een tegenstander waarbij dat kon. Niek vocht een duel uit met de keeper, pardoes kwam de bal voor mijn voeten. De keeper rende angstig terug naar zijn doel, maar moest machteloos toezien hoe de bal met een boog in het doel verdween. 3 – 1, dat gaf wat rust. Edwin kwam in het veld. Hij liet Anne, Alex&aanhang, en de rest van het meergereisde thuispubliek juichen. Edwin loerde, ik wist het, hij gaf de steekbal, ik vond helemaal mooi. De bal sneed de zestien in, de keeper dacht hem te hebben, ik wist van niet, hup hup schiet. 4-1. DAN dames en heren! Bereid u voor op tumult, en schitterende glorie. De 5-1 was van Barçelona schoonheid! Een Fifa’15 gamer kon een aanval niet beter uitvoeren. Edwin ontving de bal op de twintig meter, stapte op naar de zestien, en zag Sjakie staan op de dertien. Hij sloeg zijn blinddoek om en ging van start. Een pass op Sjakie, Sjakie stond stil, passte in één keer terug, Edwin hoefde niets te zien, hij wist wat er ging gebeuren. Er doemde een tegenstander voor hem op, die geen idee had van wat hem overkwam. Edwin passte direct terug op Sjakie (die nog steeds op dezelfde plek stond), Sjakie deed weer precies hetzelfde terwijl hij zich besefte dat waar ze mee bezig waren, schoonheid in zijn volste pracht was. Edwin stond inmiddels op de zeven meter, en tikte hem in de hoek. GOOOAAAAaaal!! Schitterend! Alles met één keer raken, en op gevoel. Ed deed zijn blinddoek af, en glunderde. Dit was genieten. De tegenstanders hadden wel gezien wat er gebeurde, maar alles ontspon zich te snel voor hun ogen om in te grijpen. Hun kaak lag op apegapen. De twee artiesten verdienden een staande ovatie. Menig voetbalfan stond met een strakke plasser toe te kijken. Hiervoor kwam men naar het stadion. Uiteindelijk werd het nog 6-1. Wederom was Niek gevaarlijk voorin. Hij leidde twee tegenstanders, en de keeper af, zodat ik rechtdoor kon lopen. Niemand legde mij een strobreed in de weg, omdat alle aandacht naar Niek uitging. Ik tikte hem binnen. Het was een mooie partij om te spelen. Iedereen werkte hard, en spaarde tegelijkertijd zijn energie voor het teamuitje naar Taribush diezelfde avond. WVV vond het toen welletjes, en besloot wat terug te doen. Linksvoren moet je negentig minuten lang in de gaten houden. De WVV linksvoor pikte zijn goaltje mee, en even later dwong de technisch goed spelende nr. 23 van WVV nog een penalty af. Jeroen had tot dat moment alle penalty’s gestopt (dit seizoen). Ditmaal lukte dat echter niet. Eindstand 6-3, en de goedfluitende scheids werd bedankt.
Na de wedstrijd – we verdronken onszelf in de gezelligheid die Taribush bood. Bedankt feestcommissie, goed geregeld!! Bedankt teamgenoten voor het plezier.
