Een nieuwe zaterdag. Vandaag was Niek vanwege familiefeest afwezig. Rick en Sebas versterkten het vierde. Berjon mocht zijn zwarte tuniek aantrekken. Andre herstelde, net als Frans en Bert. Edwin begeleidde zijn dames weer tot hoogtepunten. We hielden vijftien man over.
Bescheidenheid siert de mens, maar man wat waren we goed! Onze tegenstander bestond uit jonkies die geen idee hadden wat een walkman was, en aan het begin van hun senior loopbaan stonden. Sjakie en ik keken elkaar aan in de warming up, en hoopten hetzelfde voor deze wedstrijd: “minimale inspanning, maximaal resultaat!” Ik keek in de rondte, en hoorde een kleine dame ‘Papa! Papa!’ roepen. Alex zijn fans waren gearriveerd. ‘Alex, houd je het drie helften vol?’ ‘Jazeker coach!’
Onze eerste twintig minuten deden er niet toe. De tegenstander opende de score, waarover Maurits Beuling zou schrijven: ‘Het is een Wolting-kje, de bal is bedoeld als voorzet maar verdwijnt net onder de deklat in de verre hoek.’ De shit was aan, we moesten ons best gaan doen. We herinnerden ons JW zijn woorden en speelden in plaats van de lange bal, fijn positiespel. Marijn, begaafd technicus, bediende Maarten op rechtsvoor. Maarten had veel acties, maar miste het geluk en enig ritme. Onze verdediging was beresterk. Indische Cake was onvermoeibaar, Ruben en Wesley schoven één voor één mee naar voren, terwijl de ander de boel op slot gooide. Wesley loeide vanaf de zestien, de keeper viel van schrik uit elkaar. Hij verschoonde zichzelf toen hij zag dat de bal naast ging.
Ik rukte op vanaf het middenveld, de Steeg stond in de spits klaar voor de één twee, en hoppakee, ditmaal schreef hij een assist bij in zijn notitieboekje. Gelijkspel. Onze tweede mocht ik ook aantekenen na een fijne één twee met Sjakie. Met een no look stuurde hij twee man het bos in. Het begon te lopen als Usain Bold. Sjakie zijn tegenstander zei in de rust: ‘Als hij één stap zet, moet ik er vijf maken!’ Mooi om te horen. Sjakie vloog over links, zette voor, ik verlengde hem op de Steeg, en hij schoot gecontroleerd met binnenkant voet de bal in de verre hoek! Één tegen drie. Dennis riep vanaf de zijkant dat we plezier hadden. Hij had gelijk. Onze vierde viel voor rust. Jurjen schoot beheerst vanaf de zestien – GOOOAAALLL!! Het was zijn debuutwedstrijd na een eeuw blessureleed. Rust.
De tweede helft begon ik als grens. Ik hoopte de vlag á la Geert Smit met verve te hanteren. Dat lukte, ‘hij maakte geluid’. In het veld was het zoeken naar een goed vervolg van de eerste helft. De beer stond in de spits (Sander vd Woud), en baalde na de wedstrijd. ‘Op de training gaat het wel goed.’ Komt wel goed schatje, gewoon doorgaan zo op training. Achilles had geen geluk met mij als grens, ik vlagde voor een buitenspel doelpunt, en kreeg gelijk van de scheids. Toen kwam het moment van onze paparazzi keeper, Jeroen ‘Smulders’ Ebbinge. Achilles kreeg een penalty, Ebbie voerde zijn psychologische oorlogsvoering. Hij schopte de tegenstander zand in de ogen, deed een Hans van Breukelen, en Anne hielp hem een handje door te imponeren, en een kuil te graven waar de bal in lag. Hij schoot, Ebbie dook, penalty gestopt. Held. Er viel nog één doelpunt. Na twintig man uitgespeeld te hebben, kreeg ik een vrije bal, Sjakie en ik namen plaats, en ditmaal nam ik hem. Hij verdween fijn in de hoek. Één tegen vijf. ‘Fluit maar af scheids,’ zei een jonkie. Dat deed de scheids. Afgelopen! Ps. hoe is het deze zaterdag met het Driede van de Fjes verlopen? Mevrouw Maud Kamps uit F4 heeft ditmaal helaas verloren. Jammer Maud, je blijft de beste!
