Het word me allemaal veel te spannend! Ik ben lager gaan voetballen om alles op z’n Bartjes uit te kunnen voeren. (Voor degene die dit begrip nog niet kennen, Bartje was een stoer ventie die niet veur bruune bonen bad, hij ontdekte de wereld kalm an, en vanuit nieuwsgierigheid – ‘op z’n Bartjes leven’ is dus mooi kalm an doen, dingen ontdekken vanuit nieuwsgierigheid, en daardoor af en toe hommeles krijgen. Ik was voornamelijk van plan om alles kalm an te doen.) Maar potverdrie, dat zat er deze zaterdag weer niet in. HHC bleek een ware kampioenskandidaat, en stond gebrand in’t veld.

Het veld was te groot. Aan de zijkanten had men meters toegevoegd, zo’n breed veld was geschikt voor 5 vleugelspitsen. Ik zag de bui al hangen, dat werd lopen geblazen. Eerst maar eens de warming up. Wij deden dat op z’n Bartjes, terwijl HHC gezamenlijk op en neer liep, afsluitend met een positiespel. Tjonge. Ik genoot van onze kalmte. Niemand die repte naar een positiespel, of enige uitsloverij. De scheids (ik had hem niet herkend, maar achteraf drong het tot me door dat het een oude bekende was) kwam, en ik wist niet of ik er klaar voor was. Eerst maar eens iedereen veel plezier wensen. Een ritueel welke Sjakie en ik sinds mensenheugenis in stand hielden. We glimlachen er dan ook bij, wetende dat we daarna soms tegen onze zin moesten rennen. Sander Steeg begon vandaag in de spits, Brouwer op linksvoor, Sjakie à la Robben op rechtsvoor, Anne op rechterhalf, Berjon op links, Michel op rechtsback, Dennis op linksback, Sebas als laatste man, Winters als voorstopper, en Frans als keepert. Ebbie is geblesseerd, Koskamp is herstellende. Alex was afwezig. Rick wilde als wissel beginnen tegen zijn oorspronkelijke dorpsgenoten. Wilmer was Bartje. Niek keek even de kat uit de boom. Sander vd Woud voorzag spierpijn na twee keer in de week trainen, en Jan Willem was tactisch van alle markten thuis. Wesley had een kinderfeestje.

De wedstrijd was begonnen, en ik stond met pen en papier in de aanslag. Terwijl ik achter m’n tegenstander aanrende, probeerde ik hem achtergrond informatie te ontfutselen voor het verslag. ‘Schiet je liever met links of met rechts? Waarom pass je zo hard naar hem, terwijl zijn aanname kak is? De bal schiet hem vijf meter van de voet! Zou je langzamer willen rennen? Bij welke winkel heb je die schoenen gekocht? Ben je van plan flink je best te doen vandaag?’ Het bleek een verwarrende tactiek, de tegenstander was erdoor van slag. De scheids had er niks op tegen, en voegde eraan toe dat hij zijn schoenen drie jaar terug bij Combi Sport had gekocht. ‘Ze doen het nog steeds!’ Aangezien ik maar één ding tegelijk kan, stopte ik met rennen, en notuleerde. De HHC rakkers profiteerden van de uitbraak, en kwamen al vrij vroeg in de wedstrijd op een één tegen nul voorsprong. Verdikkie, we konden niet meer op z’n Bartjes ballen. Na het doelpunt paste Jan Willem wat aan, we kregen hun counterspel beter door, en creëerden enkele kansen. Uit één daarvan zou de bal worden afgeslagen rond de 20 meter en dit zag ik aankomen. Vanuit m’n veilige middencirkel sprintte ik, en onderschepte de bal voor m’n tegenstandert, de bal viel voor m’n linkervoet, maar toch schoot ik. Hij zat! Jeuj, gelijkspel. We drukten door. Sjakie sneed naar binnen vanaf rechts, werd belemmerd, en hupsakee – vrije bal. Hij nam als linkspoot stelling, ik als rechtpoot. We overlegden; ‘Als de keeper dit doet, doe jij dat.’ ‘Jahaa, maar als hij dat doet, dan doe jij dit!’ Het was ons duidelijk. De scheids floot, de keeper deed ‘dat’, dus Sjakie roste hem in de kruising. Precies zoals afgesproken! Hoppakee, kalm an doen weer! HHC werkte hard, en dat was vermoeiend. Niemand zat daar op te wachten. Ik geloof zelfs dat de scheids even wilde fluiten om te zeggen dat we op z’n Bartjes moesten gaan voetballen, maar hij bedacht zich. Monseigneur Dekker (onze beste vlaggert van’t 1e elftal, heeft affiniteit met HHC) waarschuwde mij vorige week nog om kalm an te doen deze wedstrijd. Aan mij lag het niet Hendrik! Toch ontkwam ik niet aan een uitval over rechts. Arjan Vriezema sprintte in’t midden mee, en hij ontving m’n pass. Via zijn buik, kwam de bal bij de meegelopen Arjan Brouwer. De twee verdedigers tastten mis, Arjan schoot, maar de keeper pareerde… recht voor m’n voeten. Sorry Hendrik… BAM 1-3. Jeuj, rust!

De scheids had aardig gefloten. Niemand was vlekkeloos, maar hij was niet onaangenaam aanwezig, en voor een scheids is dat al gauw een compliment. In de kleedkamer werden de wissels bekend gemaakt, en JW wist ons meer te vertellen. Sjakie legde uit dat wanneer wij het eerste kwartier ongeschonden doorkwamen, of zelf een doelpuntje meepikten, dan waren de drie punten voor ons. Hij voegde daaraan toe dat we best tegen onze tegenstander konden zeggen dat wanneer zij enige hoop koesterden, wij een tandje bij zouden schakelen, om duidelijk te maken wie hier als winnaar van’t veld af zou komen. Hij besefte dat wij die arrogantie niet bezaten, maar het was een goeie grap.
De tweede helft was lelijk. Beide partijen konden niet beter. Zij scoorden bijna identiek mooi uit een vrije trap de 2-3. JW en Anne gaven aan mij aan dat ik moest inzakken, ze hadden gelijk. Ik moest even herinnert worden aan Bartje. Toen ik dat had genoteerd, borg ik m’n notitieblok op, en stond te observeren in’t veld: Berjon en Anne werkten keihard op’t middenveld, Wilmer had zich al kapot gesleurd. Rick beukte er fijn in, en deed zijn roots eer aan. Niek en Sander vd Woud hadden het zwaar te verduren. Sander omdat hij telkens ten onrechte buitenspel werd gefloten. Niek omdat hij alleen voorin stond. Robbie, en de Arjannen waren we zeer dankbaar voor hun inzet! Onvermoeibaar! (Elzo – bedankt voor’t vlaggen vorige week!!) Sebas en Michel trokken zich niets van de aanvallers aan, schakelden hen uit, en vroegen zich soms af waar zij hun voetbalschoenen vandaan hadden. Dennis keek met plezier met z’n vriendin vanaf de zijkant toe. Edwin behaalde negen punten vandaag! En Marijn streelde zijn biertjes weer in de derde helft alsof hij ervoor betaald kreeg. Dat klopt, ik ben bij de derde helft beland. De drie punten bleven voor ons. Er gebeurde geen fraaie noemenswaardige momenten meer in de wedstrijd.

Op sportpark Noord West aangekomen, bleek het vierde elftal nog op veld twee te voetballen. Frens Waninge stond daar als toeschouwer, en dat typeert de man. Hij sprak op de familiedag bij zijn afscheid lovende woorden over onze club(-liefde). En zijn bezoek deze dag, tekende voor mij de oprechtheid van zijn woorden. Wat fijn. In de kantine werden blikken gebeukt, en verzameld voor Meijering ´Hanekampen´ Recycling. Marijn werd paranoïde van mijn telefoon, omdat ik hem had verteld dat ik alles met een geluidsrecorder opnam voor het verslag. Dat was een grapje natuurlijk… of niet?

Alfons.